Beste leden,
Soms heb je behoefte om samen eens stil te staan. Stil te staan bij een dag als deze. Wie had dit kunnen voorspellen, coronavirus?
Juist nu we ons meer bewust zijn, dat we samenleven en samenwonen. Juist nu we de eenzaamheid willen aanpakken. Juist nu we openstaan voor de discussie oud en jong en het grote belang inzien, dat we elkaar nodig hebben en elkaar kunnen versterken. Juist nu, waar het ‘IK’ tijdperk langzaam weer verdwijnt. Juist nu hebben we samen last van het Coronavirus. Maar wat langzaam verdwijnt wordt heel snel ingehaald door het coronavirus. Dat had niemand in zijn draaiboek staan. Maar we weten nu wel dat de wereld sneller kan veranderen dan we denken. Hebben we daar dan een virus voor nodig? Of hebben we elkaar hierbij nodig? Ik kies voor het laatste en spreek de wens uit dat u hiervoor ook kiest.
Toen ik de afgelopen week ’s morgens vroeg buiten wandelde met mijn hond, zag ik weinig mensen hun autoramen krabben, omdat het gevroren had. Terwijl ik door het dorp liep, begroette ik heel weinig mensen die in alle haast richting hun werk reden. Het is af en toe stil op straat. Veel van mijn dorpsgenoten werken nu ook thuis en wat mij opvalt is dat de gordijnen bij meeste dorpsgenoten nog gesloten zijn tussen 7.00 en 7.30 uur. Het zijn echt andere tijden. Ook de weg naar kantoor gaat sneller en ik schrik bijna wanneer er een auto voor mij rijdt.
Nederland past zich snel en soepel aan een crisis van deze omvang aan. We doen met elkaar echt iets bijzonders. Ik ben er onder de indruk van!
Maar tegelijkertijd realiseer ik mij dat veel van onze mensen gedwongen thuis zitten. Dat de activiteiten zijn stopgezet en dat dit lange, lange dagen betekent. Maar ook dat we niet meer weten hoe het met anderen gaat. Dat we niet meer even samen op een bankje kunnen zitten in het Makado Centrum of gewoon in het eigen dorp. Even het moment om elkaar bij te praten. Hoe gaat het met deze mensen?
Bij het afscheid nemen mogen we niet eens meer samenzijn, samen stilstaan bij de herinneringen. We moeten in de krant lezen, dat we afscheid nemen van een geliefde buurtgenoot, JESS-lid of waar u de persoon ook van kent. We mogen maar met een aantal mensen aanwezig zijn bij het definitief afscheid nemen. Terwijl je juist op dat moment wilt horen hoe anderen over jouw geliefde denken, maar ook de arm om je heen wordt niet gegund. Dat terwijl je het zo nodig hebt.
Binnen JESS vergadert het bestuur en fractie via een video-call. Maar elkaar even aanraken, elkaar even aankijken gaat nu via beelden of beter het gaat gewoon niet meer. De gehele sociale interactie is plotseling verdwenen. Hoe ga je met elkaar nu om binnen een buurt en dorp? Hoe kunnen we samen waarborgen, dat de lokale activiteiten, initiatieven en ook het verenigingsleven elkaar weer vinden en door kunnen gaan? Hoe graag we u daarbij willen helpen, voorlopig geen kermissen meer, de sportwedstrijden zijn geannuleerd en ook andere activiteiten zijn opgeschort. In die samenleving leven we nu samen. Waarbij we de wens uitspreken dat deze situatie van tijdelijke aard is. Maar kunnen we ondanks de tijdelijke aard hierbij toch samen optrekken?
Ik maak mij zorgen over u en uw relatie met de samenleving, de kurk van ons samenzijn en voor ons leefklimaat. Hoe regelen we samen dat generaties elkaar weer verbinden en ook tegelijkertijd inspiratie vinden. Daarom kiezen we juist voor JESS en zeker niet voor een Senioren Partij. Ik heb heel veel respect voor die mensen die in de zorg werken. Ik heb veel respect voor al die ouderen die nu noodgedwongen thuis zitten, waarvan de kinderen en de kleinkinderen niet meer langskomen. We moeten samen verder, want na vandaag is er een morgen. Zorg moet je niet hebben, maar moet je willen geven. Daar moeten we samen weer naartoe. Maar dan samen, jong en oud. Want samen vormen we de samenleving.
Ik wil iedereen langs deze weg meer dan sterkte toewensen. Mocht u vragen hebben, ons nodig hebben, we zijn er voor u. Want samen vormen we niet alleen JESS, maar samen vormen we een samenleving. Initiatieven als in Schagerbrug zijn belangrijk in deze periode. De dorpsraad heeft een verzoek gedaan aan inwoners om dorpsgenoten te helpen, die daar door de crisis behoefte aan hebben. Want ook hier geldt: samen zijn we sterk.
Dan komt de prangende vraag: wordt het weer als vroeger? Hoe graag ik ja tegen u zou willen zeggen, misschien wel wil schreeuwen, weet ik – met alle respect – dat die tijd niet meer zal terugkomen. Maar de uitdaging voor ons en voor u is, dat we wel weer meer gaan samenleven, meer respect hebben om samen te leven en nog meer te willen genieten van ons samenzijn. Want alleen is maar alleen, dat leert deze periode ons dagelijks.
Het gaat u allen goed en mocht u vragen hebben, mocht u problemen hebben, weet dat wij er ook voor u zijn. Bel gerust de fractieleden (Lars Dignum 06 – 14 34 73 41 en Simco Kruijer 06 – 52 62 69 80), we helpen u graag. Dus schroom niet en neem contact met ons op, ook al is het alleen een praatje, waar u behoefte aan heeft.
Hans Kröger,
Fractievoorzitter JESS
06 295 720 92
