Ik mocht weer onze gemeenteraadsvergadering volgen en heb geluisterd en ben zeer verbaasd thuisgekomen. Los nog van mijn eigen standpunten, verbaasde ik mij dat ik meerdere discussies heb bijgewoond, waar het niet ging over de inhoud, maar over principes? Ik heb er voor mezelf nu twee uitgelicht, met de vraag: ‘Waar sla ik de plank mis en wat begrijp ik niet? ‘. Ik heb (nog) geen antwoorden, omdat ik het even niet weet. Maar mijn gedachten gaan dan wel uit naar de toehoorders, wat begrijpen deze mensen uit de discussies?
Mijn eerste verbazing ging over de afhandeling van het agendapunt over de nieuwbouwplannen in de Waldervaart, waarbij er insprekers kwamen, die terecht of onterecht opmerkingen hadden over het plan en gelijk maar de participatie aan de orde stelde.
Mijn verbazing zit meer in het feit dat alle fractievoorzitters bijeen gingen zitten en dat na dat gesprek besloten is om dit punt van tafel te halen, zonder enige opdracht(?). Ook heeft het publiek, luisteraars en kijkers en de overige raadsleden nooit de reactie van de wethouder gehoord in hoeverre er sprake is geweest van goed/slecht (participatie) overleg. Hoor- en wederhoor is niet van toepassing geweest bij dit dossier.
Participatie is niet dat de mensen hun gelijk halen, participatie is dat je samen probeert een oplossing te zoeken. Ik ben nieuwsgierig met welke opdracht Het College nu op pad gaat, de extra bouwlaag, meer parkeerplaatsen, of nogmaals een gesprek met de klankbordgroep?
Mijn verbazing? Er is niet gesproken over de inhoud. Het is voor mij onduidelijk wat het vervolg is en ik denk dat veel mensen denken dat de insprekers hebben ‘gewonnen’. Dat kan wel weer eens leiden tot een nieuwe teleurstelling, en daarmee het ‘vertrouwen’ in de politiek.
Binnen onze fractie wordt gelukkig ook veel gesproken over dit onderwerp, participatie, maar dan inhoudelijk hoe krijgen we een goed beeld, is alles besproken, zijn vragen serieus genomen en is er meegedacht aan oplossingen? Misschien toch iets gaan versnellen mompelde ik in mijzelf.
Mijn tweede verbazing gaat over de discussie rondom het Moreel Appel. Hierbij moet duidelijk zijn, wat is het probleem? Hoe kunnen we het probleem oplossen?
Het probleem is dat de kosten voor de WMO blijven stijgen en dat we tijdig moeten ingrijpen, om als gemeente de taak op verantwoorde wijze moeten uitvoeren.
Over de wijze van de uitvoering stonden partijen op 30 november recht tegen over elkaar, maar dat ging maar ten dele over het voorstel waarop de uitvoering ter hand wordt genomen. De juridische haalbaarheid werd aangevochten. Het is net als met voetbal, we hebben vele coaches die het weten. Dat geldt ook voor ons rechtssysteem, daarom hebben we zoveel jurisprudentie, want iedereen leest de wetten op een andere wijze. Vandaar het voorstel om het goed uit te zoeken.
Dan ontstaat de discussie. Emoties speelden hierbij de hoofdrol en het probleem is door de meeste partijen niet eens benoemd! De VVD gaf een sneer naar de coalitiepartijen, dat ze niet luisteren naar de eigen juridische adviseurs? Dan begrijp ik het blijkbaar niet, want was het niet Het College dat het voorstel had gedaan? Dus is toen geluisterd naar de eigen (juridische) ambtenaren, maar dat werd op 30 november aangevochten door de oppositie. Dan is er toch sprake van twijfels over de deskundigheid van de eigen ambtenaren?
Wie heeft er hier nu weer gelijk zal je denken, maar is dat dan interessant voor de oplossing voor het probleem? Neen, want het probleem blijft liggen en nu komt er een onderzoek, en daarna krijgen we de discussie weer terug. Ik begrijp de VVD, gezien hun ‘achterban’, maar zet twijfels bij de andere partijen.
Deze discussie doet me denken aan mijn moeder die in februari 90 wordt en nog steeds zelfstandig woont. Ze loopt al een aantal jaren met een rollator door haar huis en heeft nooit ondersteuning aangevraagd, omdat een kleinkind haar veel heeft geholpen. Nu wilde ze hulp hebben voor de huishouding, moest heel lang wachten alvorens zij die hulp kreeg. Bij het gesprek gaf mijn moeder in al haar onschuld aan: “Als ik het zelf kan betalen, dan betaal ik het zelf. Maar hier in het complex krijgen mensen ten onrechte hulp”. En noemde vervolgens gewoon man en paard. De ene tennist nog twee keer in de week. De andere gaat met enige regelmaat op vakantie en geeft in de groep aan dat ze nu goedkoop hulp heeft, in het verleden betaalde ze meer. De derde heeft ooit hulp nodig gehad, maar behoudt de huishoudelijke hulp, voor het geval dat….
Kortom tijdens de discussie dacht ik even aan mijn moeder die letterlijk zei: “vinden jullie het vreemd als politiek dat het onbetaalbaar wordt, doe er eens wat aan, jij zit toch in de politiek?”. In Den-Haag hebben ze het ondertussen begrepen, alleen wordt dit dan weer niet direct ingevoerd, waardoor we deze discussie binnen de gemeenteraad in Schagen moeten voeren.
Mijn verbazing? Het gaat niet over de inhoud of over het zoeken naar een oplossing, maar over principes, alleen weten we niet welke principes hierbij dan een belangrijke rol speelt, dat is jammer
